Tyłozgięcie macicy to dość często występująca u kobiet osobliwość anatomiczna, która w większości przypadków nie daje uzasadnienia do interwencji lekarskiej. Charakteryzuje się wygięciem trzonu macicy do tyłu, zamiast do przodu, czasami powodując drobne dolegliwości. Tyłozgięcie macicy najczęściej jednak nie wpływa negatywnie na jakość życia kobiety, dlatego nie jest automatycznie identyfikowane jako problem medyczny. W niniejszym artykule przedstawiamy najważniejsze informacje na ten temat.
Tyłozgięciem macicy nazywa się anatomiczne wygięcie trzonu macicy, które przyjmuje odmienne względem większości kobiet położenie. Generalnie powinna być ona nieco wygięta do przodu, natomiast nawet u 25% kobiet pozostaje w pochyleniu do tyłu. Nie jest to jednak zwykle problem do zmartwień, ponieważ nie powinien powodować żadnych dolegliwości w codziennym życiu.
Objawy tyłozgięcia macicy
Większość kobiet z tyłozgięciem macicy nie odczuwa żadnych związanych z tym objawów. Oznacza to, że można nawet nie być świadomym tego stanu. Jeśli w sporadycznych przypadkach występują jakieś objawy, mogą one obejmować przede wszystkim:
- ból pochwy lub dolnej części pleców podczas stosunku płciowego,
- ból podczas miesiączki,
- problemy z wkładaniem tamponów,
- zwiększona częstotliwość oddawania moczu lub uczucie ciśnienia w pęcherzu,
- częstsze infekcje dróg moczowych,
- łagodne nietrzymanie moczu,
- występ dolnej części brzucha.
Przyczyny tyłozgięcia macicy
Tyłozgięcie macicy jest bardzo często występującą odmianą anatomii miednicy, z którą wiele kobiet się rodzi lub nabywa w miarę dojrzewania. W rzeczywistości około jedna czwarta kobiet ma odchylony do tyłu trzon macicy, a najczęściej jest to cecha wrodzona.
W innych przypadkach stan może mieć przyczynę, która jest często związana z bliznowaceniem w miednicy lub zrostami. Obejmują one takie stany jak:
- Endometrioza – blizny lub zrosty błony śluzowej macicy mogą powodować przywieranie macicy do tyłu.
- Mięśniaki macicy – mogą powodować zablokowanie lub zniekształcenie macicy lub przechylenie się do tyłu.
- Choroba zapalna miednicy mniejszej (PID) – nieleczony PID może powodować bliznowacenie, które może mieć podobny efekt jak endometrioza.
- Historia operacji miednicy – operacja miednicy może również powodować blizny i wpływać na wygięcie trzonu macicy.
- Historia wcześniejszej ciąży – w niektórych przypadkach więzadła utrzymujące macicę w miejscu stają się nadmiernie rozciągane w czasie ciąży i takie pozostają. Może to pozwolić macicy przechylić się do tyłu.
Tyłozgięcie macicy a płodność
Tyłozgięcie macicy zwykle nie wpływa na zdolność kobiety do poczęcia dziecka. Ten stan jest jednak czasami związany z innymi diagnozami, które mogą wpływać na potencjał płodności. Obejmują one takie stany jak:
- endometrioza,
- choroba zapalna miednicy mniejszej (PID),
- mięśniaki.
Endometrioza i mięśniaki macicy często można leczyć lub korygować za pomocą drobnych zabiegów chirurgicznych. Po wczesnym zdiagnozowaniu PID można często skutecznie leczyć antybiotykami.
W razie potrzeby leczenie niepłodności, w taki sposób jak inseminacja domaciczna (IUI) lub zapłodnienie in vitro (IVF), diagnoza może pomóc kobietom w zajściu w ciążę.
Tyłozgięcie macicy a ciąża
Tyłozgięcie macicy zwykle nie wpływa na przebieg ciąży. Może jednak wytwarzać większy nacisk na pęcherz w pierwszym trymestrze ciąży. W niektórych przypadkach powoduje to zwiększone nietrzymanie moczu lub trudności w oddawaniu moczu. U niektórych kobiet może także powodować ból pleców.
W przypadku tego rodzaju zmian anatomicznych macica może być trudniejsza do zobaczenia za pomocą ultradźwięków, dopóki nie zacznie się powiększać wraz z ciążą. W pierwszym trymestrze ciąży lekarz może potrzebować wykorzystać metodę ultrasonografii dopochwowej, aby sprawdzić przebieg ciąży.
Podczas ciąży macica powinna się rozszerzyć i wyprostować pod koniec pierwszego trymestru, zwykle między 10 a 12 tygodniem. Spowoduje to, że nieco się uniesie z miednicy i nie nie będzie przechylona do tyłu.
Czasami macica nie jest w stanie wykonać tej zmiany. Może to być spowodowane zrostami, które utrzymują macicę zakotwiczoną w miednicy.
Jeśli macica nie przesunie się do przodu, ryzyko poronienia może wzrosnąć. Jest to znane jako uwięziona macica i jest dość rzadkie. Wczesne wykrycie uwięzionej macicy można naprawić, zmniejszając lub eliminując ryzyko poronienia.
Poinformuj swojego lekarza od razu, jeśli jesteś w ciąży i doświadczasz takich dolegliwości jak:
- konsekwentna niezdolność do oddawania moczu,
- ból w żołądku lub w pobliżu odbytnicy,
- zaparcia,
- niemożność utrzymania moczu.
Objawy te mogą sygnalizować uwięzienie macicy. Stan ten można zdiagnozować podczas badania miednicy lub USG.
W trzecim trymestrze ciąży stan ten nie powinien mieć żadnego znaczenia. Niektóre kobiety z tyłozgiętą macicą częściej doświadczają ból porodowy w plecach.
Tyłozgięcie macicy a seks
Odzyskanie macicy zwykle nie zakłóca wrażeń seksualnych ani przyjemności podczas zbliżenia.
W niektórych przypadkach może jednak sprawiać, że stosunek płciowy jest bolesny. Ten dyskomfort może być bardziej wyraźny w pewnych pozycjach. Zmiana pozycji seksualnych może zmniejszyć ten dyskomfort.
Macica usadowiona jest dość nisko w miednicy, podobnie jak jajniki. Podczas energicznego seksu lub seksu z głęboką penetracją penis naciskać na ściany pochwy, wpadając na macicę lub jajniki, co może powodować ból.
Jeśli odczuwa się dyskomfort podczas seksu, warto przede wszystkim spróbować zmienić swoją pozycję, aby zobaczyć, czy to pomoże. Jeśli każda pozycja seksualna powoduje dyskomfort z krwawieniem lub bez, należy omówić to z lekarzem.
Diagnoza tyłozgięcia macicy
Lekarz może zdiagnozować tyłozgiętą macicę podczas rutynowego badania miednicy. Jeśli masz objawy, które Cię dotyczą, przedyskutuj je z lekarzem.
Możesz być najpierw zdiagnozowany z odzyskaną macicą, gdy jesteś w ciąży. To dlatego, że lekarze mogą również zdiagnozować to za pomocą ultradźwięków.
Leczenie tyłozgięcia macicy
Tyłozgięcie macicy może nie wymagać leczenia, jeśli nie występują jakieś objawy. Jeśli występują negatywne objawy, należy omówić opcje leczenia z lekarzem. W wielu przypadkach nie ma jednak potrzeby leczenia.
Ćwiczenia
Czasami lekarz może ręcznie manipulować macicą i ustawić ją w pozycji pionowej. W takim przypadku korzystne mogą być niektóre rodzaje ćwiczeń mających na celu wzmocnienie więzadeł i ścięgien utrzymujących macicę w pozycji pionowej.
Ćwiczenia mięśni kegla są zwykle podstawą. Inne ćwiczenia, które mogą pomóc, obejmują:
- Rozciąganie się od kolan do klatki piersiowej – Połóż się na plecach z ugiętymi kolanami i stopami na podłodze. Powoli podnoś jedno kolano do klatki piersiowej, delikatnie pociągając je obiema rękami. Utrzymaj tę pozycję przez 20 sekund, zwolnij i powtórz z drugą nogą.
- Skurcze miednicy – Ćwiczenia te wzmacniają mięśnie dna miednicy. Połóż się na plecach, trzymając ręce po bokach w zrelaksowanej pozycji. Wdychaj, podnosząc pośladki z ziemi. Przytrzymaj i zwolnij podczas wydechu. Powtórz 10-15 razy.
Nie będą one jednak działać, jeśli macica utknęła w miejscu z powodu blizn lub zrostów.
Krążki pessarium
Krążki pessarium są wykonane z silikonu lub plastiku medycznego, które można włożyć do pochwy, aby ustawić macicę w pozycji pionowej.
Pessarium mogą być używane tymczasowo lub na stałe. Mogą one jednak przyczyniać się do powstania infekcji, jeśli pozostawi się je na dłuższy czas.
Techniki chirurgiczne
W niektórych przypadkach może być konieczna operacja w celu zmiany położenia macicy oraz zmniejszenia lub wyeliminowania bólu. Istnieje kilka różnych rodzajów procedur:
- Procedura zawieszenia macicy – Ten rodzaj operacji można wykonać laparoskopowo, dopochwowo lub brzusznie.
- Procedura podnoszenia – Jest to procedura laparoskopowa, której wykonanie zajmuje około 10 minut.
Podsumowanie
Często nie występują żadne odczuwalne objawy związane z tyłozgięciem macicą. Prawdopodobnie czasami może powodować dyskomfort przy niektórych pozycjach podczas seksu. Jeśli wystąpią jakieś przykre objawy, dostępne są metody leczenia, które mogą pomóc.
Tyłozgięcie macicy rzadko wpływa na płodność lub ciążę, ale może być związane z innymi stanami, które mogą mieć niekorzystny wpływ na potencjał płodności.